Azərbaycanca-rusca lüğət. Dörd cilddə. Bakı, “Şərq-Qərb”. M.T.Tağıyev . 2006.
ağlabatan — sif. Ağıl qəbul edə bilən, inanıla bilən, mümkün ola bilən; məqsədəuyğun. Ağlabatan söz. Ağlabatan təklif. – <Hikmət İsfahani:> . . Sənin sözün ağlabatan sözdür. M. İ.. Gəldiyev ağlabatan söz danışırdı. M. C … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
ehtimal — ə. 1) mümkün olma, ağlabatan olma; bir işin mümkün ola bilməsi; 2) tab gətirmə; dözmə … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
məntiq — ə. 1) düzgün təfəkkür qaydalarından bəhs edən elm; 2) nitq, dil; 3) müsahibə, söhbət; 4) ağlabatan, düzgün, düz (fikir və s. haqqında) … Klassik Azərbaycan ədəbiyyatında islənən ərəb və fars sözləri lüğəti
ağılkəsən — sif. İnanıla bilən, mümkün ola bilən, həqiqətə uyğun olan, ağlabatan. Ağılkəsən iş … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
ağıllı — sif. 1. Dərrakəli, düşüncəli, şüurlu. Ağıllı adam. – Yusifin arvadı Avropa elmlərindən dadmış bir ağıllı arvad idi. N. N.. Tərlan ağıllı oğlunun hər kəlməsindən xoşlanırdı. M. Hüseyn // məc. Tədbirli, öz işini bilən. <Mirpaşa:> Ağıllı . .… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
ağılyana — z. dan. 1. Ağıl ilə, ağıl üzrə, ağıllı. // Ağlabatan, ağılkəsən. 2. Təqribən, təxminən, ehtimal üzrə … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
ağlasığ(ış)an — sif. Bax ağlabatan. <Heydər bəy:> Ağlasığışan iş deyil. S. S. A.. Hikmət İsfahaniyə məhbəsdə rast gəlmək ağlasığan şey deyildisə də, həqiqət idi. M. İ … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
başabatan — dan. bax ağlabatan. <Mehman:> Hələ özü elə başabatan bir söz demir. S. R … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
məna — is. <ər.> 1. Sözün, cümlənin ifadə etdiyi məfhum, anlayış. Sözün hərfi mənası. Həqiqi məna. Məcazi məna. – Ləfz özü bir ləfzdir, amma ki, məna müxtəlif. S. Ə. Ş.. Sözlərdəki məna səslərdəki titrəyiş isə <Rüstəmə> çatmırdı. M. İ.. 2.… … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
məqul — sif. <ər.> köhn. Ağıllı, ağlabatan, ağlauyğun. Məqul söz … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
əsas — is. <ər.> 1. Bünövrə, özül, bina, təməl. Evin əsası çox möhkəmdir. // məc. Bir şeyin özülünü, təməlini, özəyini təşkil edən şey; kök. Operanın əsasını xalq dastanı təşkil edir. 2. Sif. mənasında. Başlıca, ən mühüm, zəruri. Əsas əlamət. Əsas … Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti
